سیستمهای آب خنک کننده ی در گردش از عناصر کلیدی بسیاری از صنایع از جمله صنایع پالایشگاهی میباشند. تشکیل biofilm در این سیستمها منجر به مشکلات بسیاری از جمله تجمع باکتریهای پاتوژنیک، افزایش مقاومت به ترکیبات ضد میکروب، اتلاف چشمگیر انرژی با افزایش مقاومت در انتقال حرارت، آسیب رسیدن به تجهیزات در نتیجه ی خوردگی متأثر از میکروبها(MIC) و در نتیجه تعویض پیش از موعد آنها میشود. به منظور بر طرف کردن مشکلات biofouling در سیستم روشهای مکانیکی و شیمیایی بسیاری مورد استفاده قرار میگیرند. معمولترین رویکرد استفاده از مواد شیمیایی و عمدتاً میکروب کشها میباشد.
تولیدکنندگان انواع مختلف میکروب کشها را با غلظتهای متفاوت برای از بین بردن آلودگیهای سیستم پیشنهاد میدهند. هرچند این پیشنهادات برای هر سیستمی و میکروارگانیسمهای آن مناسب نمیباشند. از آنجاییکه استفاده نامناسب از میکروب کش و یا دوزهای نامناسب منجر به کنترل ناکافی سیستم و مشکلات اقتصادی جدی در حد biofouling میشود، به منظور کنترل مؤثر، ارگانسیمهایی که بایستی مورد هجوم قرار گیرند، میکروب کش صحیح و یا ترکیبی از آنها، فرکانس دوز و زمان تماس میکروب کش بایستی از قبل تعیین شود. تفاوتها در مؤثر بودن میکروب کش همچنین بستگی به نوع عملکرد میکروب کش، ترکیب شیمیایی، خواص شیمی فیزیکی میکروب کش و همچنین شرایط عملکردی میکروب کش یعنی رشد میکروبی و دینامیک سیستم بستگی دارد.
نویسنده این مقاله آقای مهندس شایان زارعیان، کارشناس بازرسی فنی شرکت پالایش نفت لاوان می باشد.
برای دانلود مقاله با فرمت پی دی اف کلیک نمایید.
