این استاندارد مقادیر ابعادی ناپیوستگی ها را در سه دسته تقسیم بندی نموده است که برای هر کاربرد خاصی می توان یکی از این دسته ها را انتخاب نمود. پیش از ساخت (ترجیحا پیش از عقد قرارداد یا در مرحله پیشنهاد) بایستی سطح کیفیت بر اساس یکی از این دسته ها انتخاب شود.
البته می توان دسته ها یا سطوح کیفیت مختلفی را در اتصالات جوشکاری یک محصول انتخاب نمود. این موضوع بایستی در بحث طراحی و بالطبع در هزینه های ساخت و بازرسی لحاظ شود.
این استاندارد روش های بازرسی و شناسایی ناپیوستگی ها را ارائه نمی دهد.
این استاندارد بین المللی را می توان مستقیما برای آزمایش ظاهری (چشمی) جوش استفاده نمود. در مورد معیار پذیرش قابل اعمال به سایر روش های غیرمخرب (همچون آلتراسونیک، رادیوگرافی، جریان گردابی، مایع نافذ و ذرات مغناطیسی) پیچیدگی هایی وجود دارد که در استفاده از این محدودیت ها بایستی لحاظ نمود.
سه سطح کیفیت با علائم B, C و D مشخص می شوند که سطح B بالاترین حد الزام را برای جوش تکمیل شده دارد.
این استاندارد را می توان برای مواد با ضخامت ۰٫۵ میلیمتر به بالا و فولادهای آلیاژی و غیر آلیاژی، نیکل و آلیاژهای نیکل، تیتانیوم و آلیاژهای تیتانیوم، جوشکاری دستی و اتوماتیک، تمام موقعیت های جوشکاری و انواع جوش لب به لب و گوشه و انواع فرایندهای جوشکاری بکار برد.
شما می توانید استاندارد فوق را از بخش پیوست مقاله دانلود نمایید.
ترجمه کامل این استاندارد توسط سازمان ملی استاندارد ایران بشماره ISIRI 11851 در پیوست جهت دانلود قرار داده شده است.