مباحث عمومی

آیا اجتناب از عملیات حرارتی پس از جوشکاری (PWHT) قابل توجیه است؟

کدهای فعلی ASME و BSI برای ساخت ظروف تحت فشار، بویلرها و سیستم لوله کشی، تصریح می­کنند که اگر ضخامت اجزای جوش داده شده از مقدار معینی بیشتر باشد، عملیات حرارتی پس از جوشکاری مورد نیاز است. این مقدار به نوع ماده مورد استفاده بستگی دارد و از کدی به کد دیگر متغیر است. یک روش جایگزین برای تصمیم گیری در مورد اینکه آیا PWHT برای کاهش ریسک خرابی ناشی از شکست، نیاز است یا خیر، موجود است. این روش شامل انجام ارزیابی مکانیکِ شکست با استفاده از دستورالعمل­هایی همچون BSI 7910 یا API 579 است. استفاده از این روش­ها در استاندارد انگلیسیِ ظروف تحت فشار، BS PD 5500:2003 مجاز دانسته شده است.

 جایگزینی برای قوانین کدها

جوشکاری اجزای ضخیم باعث ایجاد تنش پسماند می­شود که می­تواند مکانیزم­های خرابی همانند شکست ترد و ترک ناشی از خوردگی تحت تنش را فعال کند. معیار انجام PWHT بر اساس ارزیابی مکانیک شکست، بسیار پیچیده ­تر از معیار کدها که اساس آن تنها با در نظر گرفتن ضخامت است، می­باشد. ابتدا ممکن است برای طراحان، مالکان یا مقامات صدور گواهینامه، نامطلوب باشد که معیار انجام PWHT بر اساس ضخامت را با توجه به یک روش بسیار پیچیده­ تر، کنار بگذارند. اگرچه در مواردی PWHT جزو ملزومات یک کد است ولی ممکن است غیرضروری، بسیار پرهزینه و یا از لحاظ عملی غیر ممکن به نظر برسد. در این موارد یک ارزیابی مکانیک شکست به کار می­آید، که موضوع توافق طرف­های درگیر است. یک رویکرد مکانیک شکست تماماً بر اساس اجتناب از خرابی ناشی از شکست یا واپاشی پلاستیک است (شکل ۱). مهندسان بازرس باید پیش از اتخاذ این روش به تأثیر عملیات حرارتی بر جلوگیری از مکانیزم­های دیگری همچون خستگی و ترک ناشی از خوردگی تحت تنش،  توجه داشته باشند.

برای مشاهده متن کامل مقاله یا دانلود آن با نام کاربری وارد حساب کاربری تان شوید.

مطلب قبلیمطلب بعدی

دیدگاهتان را بنویسید